Deze week is het Week van de Vruchtbaarheid. Een periode waarin er extra aandacht is voor iets wat voor velen zó vanzelfsprekend lijkt: zwanger worden. Maar dat is het niet altijd. En dat weet ik inmiddels uit eigen ervaring.
Voor ons ging het zwanger worden niet vanzelf. Waar ik in het begin dacht dat “even geduld hebben” zou zijn, werd een traject vol onderzoeken, afspraken, hoop en teleurstelling.
Er kwam zóveel op ons af, lichamelijk, maar vooral ook emotioneel. Het voelde alsof ik voortdurend in een achtbaan zat: tussen hoop en vrees, tussen vertrouwen en vooral ook heel veel twijfel al dan niet in mijn eigen lichaam.
De kracht van alles van je afschrijven
In die periode ontdekte ik hoe belangrijk het is om ergens al die gevoelens en gedachten een plek te geven.
Ik kwam terecht bij het boek van Zebrapaardje: een prachtig invulboek speciaal voor mensen met een onvervulde kinderwens of die in een fertiliteitstraject zitten.
Dit kinderwens dagboek ofwel IVF dagboek in luxe uitvoering met linnen cover is perfect om jouw gedachten tijdens bijvoorbeeld het IVF traject op papier te zetten. Het boek is zo ingedeeld dat het voor elk traject geschikt is.
De bladzijden nodigen uit om stil te staan bij wat je voelt, waar je doorheen gaat, en om af en toe even op adem te komen.
Het werd een soort dagboek, maar ook een veilige plek waar ik alles kwijt kon wat ik moeilijk hardop durfde te zeggen.
Op een gegeven moment voel je je ook een beetje een ‘zeur’ (wat natuurlijk echt niet zo is, he!) en wordt het bespreekbaar maken alleen nog maar lastiger. Ik merkte dat ik op mijn werk me vaak erg alleen voelde. In het begin had ik niks gezegd, want ja dat hoort zo toch bij het zwanger worden? Dat het een beetje een verrassing is? Maar hoe meer ziekenhuisbezoekjes ik moest ondergaan, hoe lastiger het werd om steeds maar weer een smoes te bedenken. Toen het ‘hoge woord’ eruit was merkte ik dat collega’s er ook niet echt naar durfden te vragen en dat zorgde er bij mij voor dat ik er ook niet over begon. Als ik daaraan terug denk vind ik het eigenlijk best vreemd dat het zo gelopen is, maar gelukkig kon ik mijn ‘geklaag’ kwijt in het dagboek.
Je bent niet alleen
Net als ik kan je je tijdens een fertiliteitstraject soms ontzettend alleen voelen. Iedereen om je heen lijkt wél zwanger te worden.
Social media staan vol zwangerschapsaankondigingen, en je gunt het iedereen van harte… maar ondertussen doet het ook pijn.
Ik weet nog dat een vriendin van mij in de ’tussentijd’ zwanger werd én zelf al beviel nog voordat ik überhaupt een goed eitje had. Daar werd ik enorm verdrietig van, maar ik kon het haar moeilijk verwijten!
Daarom vind ik het belangrijk om mijn verhaal te delen, juist nu, in deze week. Om te laten zien dat je niet de enige bent.
Dat het oké is om verdrietig, boos of teleurgesteld te zijn. En dat het ook oké is om hoop te blijven houden, ook al voelt dat soms moeilijk.
Een beetje zachtheid
Als jij nu midden in zo’n traject zit, wil ik je vooral dit meegeven:
- Wees lief voor jezelf
- Praat erover, als je kan
- En weet dat jouw gevoelens er allemaal mogen zijn.
Het is niet “even een fase”, het is een pad dat moed vraagt. En dat mag gezien worden. You can do this mommy!
Liefs,
Tess